De laatste...

Lieve mensen,

Na lang wikken en wegen heb ik besloten om te stoppen met het bloggen. Het schrijven van de stukjes heb ik met veel plezier gedaan. Al teruglezende zit ik te genieten van mijn eigen hersenspinsels. (En me te ergeren aan mijn vele schrijffouten vanwege tijdgebrek voor na/controle;-)

Ik geniet nog steeds van het hechtings/proces wat Yasmin met glans aan het doorlopen is.

Het praten wat nu duidelijk met grote sprongen vooruit gaat. Fysiek gaat ze ook als een speer. Fietsen rennen klimmen klauteren enzv. Ze draagt nu kledingmaat 92 en is 12 kilo zwaar. Voor de nederlandse maatvoering òndermaats`maar als je weet wat ze in 9 mnd is aangekomen en gegroeid dan kunnen we niet anders dan apetrots zijn. Ze eet als een bouwvakker. Ze gaat met plezier naar de peuterspeelzaal en sinds vorige week durft ze alleen te blijven bij juf `swase` en de kindjes. Ze heeft voldoende vertrouwen in zichzelf en in het feit dat ik haar kom ophalen. Ze ontwikkelt zich op alle fronten meer dan prima! Yasmin is nu 9 mnd thuis. Voor vele anderen slechts de duur van een zwangerschap.

De `zwangerschapstijd` heeft bij ons heeft vele jaren geduurd. Meer een soort multi/olifantendracht...Het voelde destijds zo of mijn leven een jaar of tien`on hold`is geweest. Wachten wachten en nog eens wachten. Eerst van maand naar maand. Dan van ziekenhuis onderzoek naar ivf onderzoek. Vervolgens oudercursus van de Via, een grote papieren toestand voor de adoptie, onderzoeken door de kinderbescherming en weer wachten wachten wachten. Vergeet tussendoor niet een stuk rouwverwerking voor het niet krijgen van een biologisch eigen kindje. Alternatief geneeskunde-mannetje hier, therapietje daar ach ach een mens doet wat he. Nu terug kijkende en wetende wat ik nu weet en voel zou ik een aantal zaken waarschijnlijk anders gedaan hebben. Het hele ziekenhuisverhaal had ik in ieder geval overgeslagen. Wat een ellende was dat. Wat zonde allemaal van die jaren, de stress en mijn hormoon-getergde lijf. Kennelijk moesten we dit ´doorleven`. Had ik misschien wat te leren. Ook deze gedachtes loslaten joh ! Toch zou ik het echt allemaal weer doen voor hetzelfde eindresultaat...Jinke Jiang Zhuang en Yasmin Shao Yin!

Wij zijn zo dankbaar en gelukkig met onze kinderen ons gezin en elkaar. Ze hadden ons niet meer `eigen` kunnen zijn dan dat ik ze zelf gebaard zou hebben. Beter passend had ik niet kunnen wensen. Als het anders was hadden we daar ook gewoon mee gedeald maar zo voelt het nu eenmaal. Als we dat ziekenhuis gedeelte hadden overgeslagen hadden we een stuk jongere ouders kunnen zijn. Daarintegen minder `wijs` en voorbereid ...ach je maakt je maakt je zelf wat wijs he.

Voor onze kinderen blijft de adoptie hun hele leven een soort pad wat ze lopen. Een pad wat soms hun gewone levenspad kruist of ernaast loopt maar altijd in de buurt is. Een lot wat zwaar is. Zij hebben daar niet voor gekozen. Een rugzak met extra emoties. Had ik deze kinderen maar zelf gebaard. Dan had ik ze dat kunnen besparen. Hadden ze gewoon basisveiligheid gehad. Daarom zijn de programma´s van Spoorloos zo enorm populair. Iedereen kan zich identificeren met het niet weten van je geen bio/moeder. We hebben namelijk allemaal een moeder. Soms wel twee zoals Jinke dat zegt..haar chinese moeder en haar echte mama Marlies. Het is een heel primair instinktief gevoel. Wat is dan je echte mama. De mama die voor je zorgt. De chinese moeder is de vrouw waarbij je 9 maanden in de buik hebt gezeten. Simpel toch.

De meisjes hebben wel adoptie/gerelateerde issues. We hopen hen naar beste vermogen in te kunnen blijven steunen.

We hopen hen tot gezonde gelukkige mensen te zien opgroeien. We zullen het maximale geven en doen om hen daar in te begeleiden.

Ik ben dit stuk aan het schrijven en de meisjes zijn hier `moedertje en kind`aan het spelen. We horen onszelf soms terug in de uitspraken tussen de meiden tijdens het spelen. Dingen die ze doen of de manier waarop ze iets oplossen of ruzie maken. Soms vergeet ik dat ze geadopteerd zijn. Zo eigen en gewoon is het dan. Soms zie ik het ineens in een blik van andere mensen die ons aankijken en jij jezelf ziet door hun ogen. Door uiterlijke verschillen duidelijk 2 geadopteerde kinderen. Soms zie ik het zelf even..zo maar uit het niets...twee van die mooie chinese koppies met pikzwarte haren en dan denk ik oh ja het is geen feest van herkenning zoals bij bio kids maar een feest van ontdekking bij deze twee prachtmensjes, onze dappere sterke dochters!

Ik wil een ieder bedanken voor de steun, begrip en het meeleven in het afgelopen jaar en soms jaren. We zijn compleet. Het is goed zo.

Ernst Jinke Yasmin Marlies